Dawno, dawno, w moim poprzednim życiu, maj był dla mnie szczególnym miesiącem. Pierwsze niepewne ciepło. Pierwsze przebudzenie po zimie. Spacerowałam z dziećmi po lesie, szukając pierwszych przebiśniegów i ucząc się rozróżniać ptaki po głosie...
Obecnie jedyne, co możesz znaleźć w moim lesie, to miny przeciwpiechotne. Moje dzieci potrafią rozróżniać „głosy” alarmów i dobrze wiedzą, kiedy będzie alarm długi, a kiedy krótki. A maj na zawsze stał się miesiącem fantomowym. Wiosną, która nigdy nie nadeszła w moim kraju.
Luty 2014 roku przyniósł mojemu pokoleniu pierwsze krwawe żniwo w walce o wolność. To, co zaczęło się jako pokojowy protest przeciwko przystąpieniu do sojuszu z Rosją i na rzecz europejskiego kursu, przerodziło się w prawdziwe bitwy w środku stolicy, w sercu Europy. Pierwsze, ale nie ostatnie.
Rosja nigdy nie wybaczyła mojemu krajowi dążenia do wolności. A przed początkiem maja zajęła Krym i rozpoczęła pierwsze działania w Donbasie. Świat przyglądał się temu ostrożnie. Rosja grała w grę „nas tam nie ma”. Pierwsi ochotnicy szli na wschód prosto z Majdanu. Nosili trampki, dresy i nie mieli broni. Ochotnicy z całego świata zbierali hełmy, kamizelki kuloodporne i środki medyczne. Wojna, która jeszcze nie wyglądała jak wojna, oddalała się od granicy.
Aby świat zobaczył tę wojnę, musiała wydarzyć się Bucza.
Musiało dojść do Mariupola i napisu „Dzieci”, który nikogo nie uratował. Ołeniwka i Bachmut musiały się wydarzyć. Musiało stać się to, co stało się w elektrowni wodnej w Kachowce, i wiele innych rzeczy.
Mój kraj utknął w lutym na wiele lat. I nie miało znaczenia, co mówiły kalendarze. Będziemy musieli walczyć o naszą wiosnę – prawdziwą wiosnę wolnego kraju – przez lata.
Płacimy za tę wiosnę najstraszliwszą cenę: cenę ludzkiego życia. Życia tych, którzy mieli budować ten kraj, którzy mieli przekształcić go w wolne europejskie państwo. Życia dzieci, które nigdy nie staną się dorosłe, i dorosłych, którzy nigdy nie będą mieli dzieci.
Dawno temu, w moim przedostatnim życiu, byłam reżyserką filmową. Mówią, że byłam całkiem dobrym reżyserką. Bohaterem jednego z moich filmów dokumentalnych był jeden z tych Ukraińców, którzy przeszli przez sowieckie obozy w imię wolności.
Powiedział zdanie, którego wtedy nie rozumiałam: „Twoje pokolenie nie walczyło o wolność. Otrzymaliście ją w prezencie wraz z upadkiem Związku Radzieckiego. Nie wiecie, jak ją docenić. I stracicie ją. Albo zostaniecie zmuszeni do zapłacenia prawdziwej ceny”.
Od tego czasu minęło jakieś dwadzieścia lat. Ten człowiek już dawno odszedł. A ja nie mam kogo zapytać, czy to jest prawdziwa cena. Czy jest już wystarczająca? A może to dopiero początek? Czy świat, który w żaden sposób nie może stać się silny, będzie musiał zapłacić własną cenę, mimo że wszystkie fundamenty stabilności się rozpadają?
Świat nadal się temu przygląda.
Czasami rzuca nam broń, aby pomóc nam się bronić. Ale świat nadal nie rozumie, że wojna nie toczy się między Ukrainą a Rosją. Wojna toczy się między totalitaryzmem a demokracją.
To nie jest wojna terytorialna. To wojna o wartości. I jeśli pozwolimy naszemu wrogowi wygrać teraz, to on się nie zatrzyma. Tak jak żaden maniak nie zatrzyma się, dopóki nie zostanie aresztowany lub zabity. Dopóki ma pewność, że nie zostanie ukarany i że nikogo nie obchodzą jego ofiary.
Czasami maniak robi coś całkowicie krwawego i skandalicznego. Jak w Teatrze Dramatycznym w Mariupolu. Wtedy świat jest przerażony i po raz kolejny zdecydowanie potępia działania maniaka. Potępia i daje nam broń, abyśmy mogli wytrzymać jeszcze przez chwilę.
To jak na arenie gladiatorów, kiedy szczególnie zdesperowanemu gladiatorowi w końcu rzuca się włócznię, aby mógł dłużej walczyć z dzikim niedźwiedziem. Nie licząc na jego zwycięstwo, ale oddając hołd jego odwadze.
Ale to nie gladiator stoi między widzami Koloseum a dzikim niedźwiedziem, lecz ściana, której bestia nie może pokonać. I bardzo wygodnie jest oglądać walkę z bezpiecznych miejsc.
Nie ma muru między cywilizowanym światem a inwazją dzikich barbarzyńców. Jesteśmy my. I każdy z nas ma imię i historię życia. Czasem zbyt krótką...
Maksym był poetą. Jewhen chirurgiem naczyniowym. Natalia była mikrobiologiem. Vlad był prawnikiem, a Vasyl śpiewakiem operowym.
Aleksander był tancerzem baletowym, Pasza prezenterem telewizyjnym, Dawid skrzypkiem, Wiktoria – pracowniczką socjalną. Denis ministrem spraw wewnętrznych, Alina podnosiła ciężary, a Andrej reżyserem filmowym.
Nie ma ich już na tym świecie, podobnie jak setek tysięcy innych Ukraińców. Kosztem własnego życia wywalczyli trochę więcej czasu, by świat się opamiętał. Ale każdego dnia jest nas coraz mniej. I pewnego dnia się skończymy. Fizycznie. A armia barbarzyńców stanie na granicy Europy.
Czy świat będzie gotowy zapłacić taką samą cenę jak my? Nie sankcjami, nie bronią, ale życiem? Nie wiem. I nie mam realnej szansy tego zobaczyć.
Albo doczekam wiosny w moim kraju, albo będę wśród tych, o których ktoś później powie: „Miała na imię Łesia. Była dobrą reżyserką i dobrą wojowniczką”.
Wolontariuszka, filantropka, matka pięciorga dzieci, ochotniczka, sekretarz Sił Zbrojnych Ukrainy. W 2014 roku wraz z wybuchem wojny Rosji z Ukrainą, porzuciła karierę telewizyjną i założyła fundację charytatywną „Sova”, aby pomagać rannym podczas wojny. Zdemobilizowana w 2023 roku z Sił Zbrojnych Ukrainy z powodu odniesionych ran i wróciła do pracy w Fundacji.
Wesprzyj Sestry
Nawet mały wkład w prawdziwe dziennikarstwo pomaga demokracji przetrwać. Dołącz do nas i razem opowiemy światu inspirujące historie ludzi walczących o wolność!
.avif)
